Bighorn Sheep Facts: Zwierzęta Ameryki Północnej
Opis fizyczny
Chociaż istnieje wiele podgatunków, owce Bighorn są jednym z dwóch gatunków owiec górskich, które można znaleźć wyłącznie w Ameryce Północnej. Barany (samce) mogą dorastać do długości od 5 stóp, 3 cali i 6 stóp (160 i 180 centymetrów) od nosa do zadu, podczas gdy owce są na ogół mniejsze, o długości około 5 stóp (150 centymetrów). Samce owiec bighornów mogą ważyć nawet 280 funtów (127 kilogramów), z samymi rogami ważącymi do 14 funtów (14 kilogramów). Zarówno barany, jak i owce mają rogi, chociaż rogi baranów są większe i bardziej zakrzywione, osiągając długość do 30 cali (76 centymetrów), przy czym obwód krzywej wynosi do 15 cali (18 centymetrów). Róg barana może służyć jako funkcja diagnostyczna do określania wieku, podgatunków, zdrowia, a nawet historii życia zwierzęcia.
Dieta
Owce Bighorn to zwierzęta roślinożerne i dzienne, co oznacza, że są aktywne głównie w ciągu dnia. Ich dieta może się różnić w zależności od pory roku, a także siedliska każdego podgatunku. W okresach obfitości pożywienia owce będą żywić się trawami, forbami i turzycami. Następnie, w trudnych sezonach, takich jak zima, owce spędzają więcej czasu na przeglądaniu i żywią się twardszymi, drzewiastymi roślinami, takimi jak szczotka królika. W podgatunkach żyjących na pustyniach owce Bighorn będą jadły zarośnięte rośliny i kaktusy, a większość swojej wilgoci zdobędą dzięki jedzeniu, choć nadal będą odwiedzać nawadnianie raz na kilka dni.
Siedlisko i zasięg
Owce Bighorn rozpowszechnione w Ameryce Północnej można znaleźć w zachodnich prowincjach Kolumbii Brytyjskiej i Albercie w Kanadzie, w zachodnich i centralnych stanach Stanów Zjednoczonych oraz w północno-zachodnich stanach Meksyku. Chociaż owce Bighorn są uważane przez Międzynarodową Unię Ochrony Czerwonej Listy Gatunków Zagrożonych za Gatunek „najmniejszym problemem”, istnieje kilka populacji i podgatunków, które są faktycznie zagrożone, chociaż ich całkowita wielkość populacji jest stabilna, z ponad 15 000 osoby w samej Kanadzie. Zagrożenia, z jakimi regularnie spotykają się owce Bighorn, to polowania (które mogą zaszkodzić całej populacji, ponieważ zazwyczaj powoduje śmierć dominujących samców lęgowych), utratę siedlisk i hodowlę zwierząt domowych, ponieważ te ostatnie konkurują o żywność i rozprzestrzeniają choroby, takie jak choroby układu oddechowego im.
Zachowanie
Owce Bighorn są zwierzętami społecznymi, które żyją w stadach. Maciorki i jagnięta żyją w większych stadach liczących do 20 osobników, podczas gdy barany żyją w mniejszych grupach od 2 do 5. W okresie zimowym owce mogą łączyć się, tworząc nawet większe stada liczące do 100 osobników. Barany i owce będą żyły osobno przez większą część roku, aż przyjdzie okres godowy. Owce Bighorn mogą poruszać się do 15 mil na godzinę (24 kilometry na godzinę) podczas wspinaczki na zboczach górskich. Dzięki niezwykłej pewności siebie mogą używać półek o szerokości nie większej niż 5 cm (2 cale) jako przyczółka, z którego można przeskakiwać z jednej półki na drugą, aż do 20 metrów (6 metrów), bez problemu.
Reprodukcja
Jesienią barany zaczynają konkurować ze sobą o prawo do rozmnażania się z maciorkami, ładując się nawzajem, często osiągając przy tym prędkość ponad 20 mil na godzinę (32 kilometry na godzinę). Zawody te mogą trwać ponad 24 godziny, dopóki jeden z mężczyzn nie straci, co jest zazwyczaj młodszym z mniejszymi rogami. Owce Bighorn nie są monogamiczne, a samica przyjmie kilka baranów w danym cyklu rui (gdy „w upale”). Okres ciąży owcy trwa od 5 do 6 miesięcy, po czym rodzi od 1 do 2 jagniąt na wiosnę. Samice jagniąt pozostaną ze stadami matek, podczas gdy samce opuszczą grupę, gdy będą miały od 2 do 4 lat, aby dołączyć do stada baranów.
