Bitwa o Pea Ridge: Wojna secesyjna

tło

Bitwa o Pea Ridge toczyła się od 6 do 8 marca 1862 r. I należała do najbardziej wpływowych w historii amerykańskiej wojny secesyjnej. Jego wojujące strony zostały utworzone przez Federalną Armię Stanów Zjednoczonych i wojska państw Konfederacji. Żołnierze po obu stronach walczyli w tej bitwie, aby ustalić, które wojsko i rząd mogą ubiegać się o stany Arkansas i Missouri. Siły Unii były znacznie przewyższone liczebnie, ponieważ ich 10, 5-tysięczna siła skierowała się przeciwko siłom konfederackim, liczącym około 17 tys. W pobliżu toczyła się mniejsza bitwa w Bentonville w Arkansas.

Perspektywy taktyczne

Siły Unii pod dowództwem generała Samuela Curtisa rozpoczęły ofensywę z zamiarem dokonania awansu z centrum Missouri w kierunku południowym, w tym celu wyprowadzenia sił Konfederacji z Missouri, państwa, które formalnie nie odłączyło się od USA, do północno-zachodnich regionów Konfederacji rządził Arkansas. Natomiast generał major Konfederacji Earl Van Dorn poprowadził własne siły do rozpoczęcia kontrofensywy w próbie odzyskania Missouri i północnego Arkansas z rąk Unii. Próba ta jednak nie powiodła się, ponieważ siłom majora Curtisa udało się odeprzeć siły Konfederacji, mimo że były znacznie przewyższone liczebnie. Liczba ofiar była znaczna po obu stronach, choć była wyższa dla konfederatów. Straty konfederatów wyniosły około dwóch tysięcy, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych liczba ta była znacznie mniejsza, a liczba ta szacuje się na 1300 ofiar.

Główne ruchy

Przed bitwą siły Unii stacjonujące w Missouri z powodzeniem zdołały wypchnąć ze stanu pułki konfederackie Missouri, które były pod kierunkiem generała majora generała. Major Curtis był zdecydowany dalej ścigać siły Konfederacji, aby zmniejszyć ich obecność w północnym Arkansas. Siły Unii następnie przeniosły się do 10, 5 tysiąca żołnierzy i 50 jednostek artylerii do Benton County w Arkansas. Ludzie majora Curtisa przyjęli pozycję obronną, oczekując, że siły Konfederacji rozpoczną atak z południa. Nie poczyniono żadnych planów dalszego rozwoju, ponieważ siły Unii miały ograniczone posiłki, a kierownictwo Unii uznało, że bitwę najlepiej wygrać, zapewniając i utrzymując ufortyfikowaną stację obronną do walki. Siły konfederackie pod dowództwem generała Van Dorna były świadome postępów, jakie siły Unii zamierzały wprowadzić do Arkansas. Plan sił Konfederacji polegał na flankowaniu armii majora Curtisa, atakowaniu go od tyłu i ostatecznie okrążaniu i niszczeniu ich z zewnątrz, pracując do wewnątrz.

Wynik

Pomimo kontr-ruchów sił Konfederacji, generał Curtis pozostał pewny siebie podczas bitwy. Siły Unii zostały podzielone na cztery dywizje, a ich dowódcy okazali się bardzo skuteczni w podejmowaniu decyzji w różnych liniach bitwy, co ostatecznie doprowadziło do kluczowego zwycięstwa w bitwie o grzbiet grochowy dla całej Unii. Z drugiej strony, generał Van Dorn miał wiele złych decyzji i braków logistycznych, które winą za porażkę poniesioną przez jego siły konfederackie. Nie udało mu się skutecznie kontrolować swojej armii, a kiedy jeden z jego dowódców zginął, podział pod upadłym McCulloughem się rozpadł. W miarę jak konfederaci ulegali rozdzieleniu, ruchy taktyczne nie mogły skutecznie wykorzystywać rozdrobnionej dywizji, co kosztowało siły Konfederacji bardzo.

Znaczenie

Zyski sił unijnych doprowadziły do zwiększenia kontroli federalnej nad północnym Arkansas i Missouri oraz poważnego wycofania się przez konfederatów na południe. Dominacja pułków unijnych w stosunku do większych sił zbrojnych Konfederacji również znacznie przyczyniła się do ułatwienia udanych postępów sił Unii w kolejnych miesiącach w całym regionie. Niemniej jednak porażka sił generała Van Dorna nie oznaczała, że stan Missouri nie był już pod żadnym poważnym zagrożeniem ze strony Konfederatów, a wojna wściekła się w Teatrze Zachodnim i przez większość narodu przez kilka kolejnych lat. Niemal sto lat później na historycznym polu bitwy powstał park wojskowy.