Opis fizyczny
Kojot jest naukowo znany pod nazwą dwumianową Canis latrans i miejscami wśród tej samej rodziny co psy domowe, lisy i wilki. W typowych gatunkach kojotów występuje około dwudziestu podgatunków, w tym równiny, meksykańskie, salwadorskie i górskie kojoty. Każdy z tych podgatunków ma niewielkie różnice we wzorach i rozmiarach płaszcza, które odróżniają je od siebie. Ze względu na obecność tak wielu podgatunków kojotów, trudno stwierdzić, że konkretne cechy fizyczne są powszechne wśród gatunków w ogóle. Istnieje jednak kilka wspólnych cech. Obejmują one rozmiary kojotów, z długością nosa do ogona od 0, 9 do 1, 35 metra dla dorosłych kojotów. Samce wydają się być nieco dłuższe niż samice w tym samym wieku. Zakres wagowy męskich kojotów wynosi 8-20 kg, a dla samic 7-18 kg. Kolor futra kojotów różni się w zależności od wieku, podgatunku i fizycznej lokalizacji kojota. Powszechnie spotykane podstawowe wzory kolorów są czerwone lub brązowe. Dodatkowe oznaczenia rozrzuconych czarnych, białych lub szarych smug i plam o nieregularnych wzorach nadal zapewniają dużą różnorodność. Kojot ma cienką głowę ze spiczastym nosem i wystającymi uszami. Ogon dojrzałego kojota dorosłego zazwyczaj wynosi od 40 cm do 46 cm. Inną cechą wyróżniającą jest to, że ogon jest zwykle skierowany w dół, gdy kojot się porusza. Dieta
Młode kojoty przez pierwsze dwa miesiące życia polegają na mleku matki. Po odsadzeniu dorosłe kojoty są wyłącznie mięsożerne. Ich główną ofiarą są małe zwierzęta, takie jak wiewiórki i dzikie zające. Łapią zdobycz, atakując z przodu i gryząc szyje, aby wykrwawić mniejsze zwierzęta. Inne na liście ofiar to jeżozwierze i małe gryzonie, takie jak myszy. Ze względu na małe rozmiary tych zwierząt kojoty zazwyczaj polują same. Atakują również zwierzęta gospodarskie, a owce są na szczycie listy celów i zbierają sporo na już martwe zwłoki niemal wszystkiego, co mogą napotkać. Siedlisko i zasięg
Mieszkanie kojota jest określane jako legowisko. Mogą tam mieszkać samotnie, w tymczasowych opakowaniach lub w jądrowych jednostkach rodzinnych. Kojot pochodzi z Ameryki Północnej. Są one uważane za „najmniejsze obawy” pod względem zagrożenia, biorąc pod uwagę ich szeroką dystrybucję i dużą populację w tym regionie. Mimo, że przed europejskimi kolonizacjami i osadnictwem kojoty koncentrowały się w południowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych, na Wielkich Równinach Kanady i Stanach Zjednoczonych oraz w północnym Meksyku, XIX i początek XX wieku rozeszły się po niemal całym kontynencie. Wiele z tego było wynikiem mniejszej liczby bardziej zdolnych drapieżników, takich jak wilki, które były obecne z powodu nadmiernego polowania, a kojoty wkraczały na ich poprzednie domeny. Zachowanie
W przeciwieństwie do większości członków rodziny psów, kojoty nie polegają na paczkach lub jednostkach rodzinnych dla przetrwania. Są też znacznie mniej agresywne, co widać po ich wyborze mniejszej zdobyczy i skłonności do jak największego oczyszczania. Robią to jednak agresywnie, jeśli chodzi o walkę o dominację terytorialną, choć zazwyczaj nie do kojarzenia praw z innymi kojotami. Kojoty komunikują się za pomocą różnych dźwięków szczekania, a także sygnałów fizycznych. Hormony i zapachy (feromony) są również wykorzystywane do takich celów, zwłaszcza podczas sezonów godowych. Reprodukcja
Kojoty są wyłącznie monogamiczne i zazwyczaj żyją w jądrowych paczkach rodzinnych. Ich okres godowy zwykle występuje w środku zimy. Samice, gdy są „w upale”, uwalniają zapachy, które przyciągną kilka mężczyzn. W przeciwieństwie do większości innych dzikich zwierząt nie ma walki o jej zatwierdzenie. Po tym, jak kobieta dokona wyboru, pozostałe samce wycofają się, pozostawiając parę na okres dwóch do trzech miesięcy, który można porównać do zalotów u ludzi. Takie wzorce nie są powszechne w królestwie zwierząt. Po kopulacji ciąża trwa zazwyczaj 63 dni, a kulminacją jest dostarczenie szczeniąt do legowiska. Szczenięta muszą być gotowe do opuszczenia legowiska i uniezależnienia się od niej po trzech lub czterech miesiącach. Interakcje z innymi gatunkami
Kojoty są w ciągłej rywalizacji z szarymi wilkami i czerwonymi lisami, które mają podobny rozkład i dietę. Zazwyczaj atakują lisy, ale wycofują się przed wilkami. Cougars i bobcats są również ich naturalnymi wrogami. Pomimo powszechnych przekonań kojoty, a nie wilki czy lwy górskie, zabijają więcej zwierząt w USA niż jakikolwiek inny drapieżnik. Kojoty zdołały przetrwać pomimo wzrostu populacji ludzkich w Ameryce Północnej. Jest to częściowo spowodowane regulacją polowań na kojoty. W przeszłości zachodni osadnicy od czasu do czasu polowali na kojoty na mięso, choć częściej robili to dla lukratywnych dochodów w handlu futrami. Chociaż sporadyczne ataki kojotów na ludzi zostały udokumentowane, często nie kończą się poważnymi obrażeniami w śmierci. Istnieją dowody na to, że przedkolonialne kultury amerykańskie mogły udomowić kojoty, choć praktyka ta jest dziś rzadkością.
