Jakiego rodzaju rząd ma Kuba?
Kuba ma demokratyczny centralistyczny system polityczny ucieleśniony w zasadzie „jedno państwo - jedna partia” od 1959 r. Konstytucyjnie Kuba jest krajem socjalistycznym rządzonym przez dyktat marksizmu. Komunistyczna Partia Kuby jest wiodącą siłą zarówno na poziomie społeczeństwa, jak i państwa. Rząd ma trzy gałęzie określone w Konstytucji Kuby: sądownictwo, władza wykonawcza i ustawodawcza. Mimo to oficjalna partia kontroluje prawie każdy sektor na Kubie, w tym media. W związku z tym wiele ciał na całym świecie określa Kubę jako sowiecki kraj demokratyczny. Jeśli chodzi o wybory, czytelnicy mogą głosować tylko osoby nie oskarżone o popełnienie przestępstw lub osoby, które nie są fizycznie zagrożone. Kubańczycy mieszkający za granicą nie mają prawa wyborczego. Jednak prawo wyborcze jest dostępne dla osób, które mieszkają na wyspie od dwóch lat.
Oddział wykonawczy rządu Kuby
Kubańska władza wykonawcza składa się z dwóch ciał. Rada Ministrów, która jest gabinetem, jest najwyższym organem administracyjnym w kraju tworzącym rząd krajowy. Prezydent, pierwszy wiceprzewodniczący, siedmiu wiceprezesów Rady Państwa, Sekretarz Komitetu Wykonawczego, szefowie wszystkich ministerstw krajowych i członkowie wybierani przez prawo do służby w rządzie federalnym stanowią gabinet. Rada Ministrów kieruje i kieruje polityką zagraniczną kraju. Kontroluje również i nadzoruje handel zagraniczny i budżet krajowy. Wymusza przepisy i zasady uchwalone przez ustawodawstwo krajowe zwane także Radą Stanu. Ten ostatni składa się z 31 członków i pełni funkcje w wykonywaniu uprawnień ustawodawczych, takich jak zwoływanie zgromadzeń domowych. Prezydent jest głową państwa i przywódcą rządu
Oddział legislacyjny rządu Kuby
Kuba ma jednoizbowy system parlamentarny. Ustawodawstwo kubańskie jest również znane jako „Zgromadzenie Narodowe Mocy Ludowej”. Ma 612 członków, którzy służą na pięcioletnią kadencję. Członkowie ci zazwyczaj organizują krótkie sesje mające na celu ratyfikację decyzji podjętych przez władze wykonawcze. Ustawodawca spotyka się dwa razy w roku i może prowadzić regularne okresy sesji. Jest odpowiedzialny za zlecanie spraw dotyczących gospodarki kubańskiej, przemysłu, komunikacji i transportu, budownictwa, zdrowia publicznego, obrony, handlu wewnętrznego i spraw zagranicznych. Posiada departamenty i organy, które nadzorują prace prowadzone przez Komisję, zgromadzenia lokalne, stosunki międzynarodowe, administrację i sprawy sądowe.
Sądowa gałąź rządu Kuby
Najwyższym sądem na Kubie jest Ludowy Sąd Najwyższy. Konstytucja rządzi krajem, a każdy, kto narazi się na kompromis w sprawie nakazów sądu, może odmówić jakichkolwiek swobód określonych w konstytucji. Sąd orzeka w sprawach konstytucyjnych i rozpatruje odwołania od sądów niższej instancji, takie jak sprawy karne, cywilne, prawo pracy, administracyjne i gospodarcze.
Partie polityczne i wybory na Kubie
Kuba praktykuje jednopartyjny system polityczny. Ma nieobowiązkowe prawo wyborcze, czytelne dla kubańskich obywateli, którzy przebywają w tym kraju od dwóch lat. Tacy ludzie otrzymują ten przywilej tylko wtedy, gdy mają 16 lat i więcej i nie są oskarżeni o jakiekolwiek przestępstwo. Kubańczycy mieszkający za granicą nie mają prawa głosu. Wybory krajowe odbywają się zgodnie z konstytucją z 1976 roku. Wybory wiążą się z nominacją rywalizujących kandydatów przez wyborców w zgromadzeniach nominacyjnych; komisje prowincjonalne i kandydackie nominują kandydatów federalnych; tajne głosowanie i odwołanie wyborów. Ogólnie rzecz biorąc, wybory mają dwie fazy: jedną, która dotyczy wyborów delegatów zgromadzenia miejskiego, a drugą, która dotyczy wyborów zastępców członków prowincji i zgromadzenia narodowego. Jako system jednopartyjny, Partia Komunistyczna jest oficjalną partią polityczną. Inne ważne partie to m.in. Partia Wolności Kuby, Socjaldemokratyczna Koordynacja Kuby i Chrześcijańska Demokratyczna Partia Kuby. Departament Rewolucyjnej Orientacji reguluje relacje w mediach. Osoby ubezwłasnowolnione umysłowo, więźniowie i osoby pozbawione praw politycznych nie mogą brać udziału w wyborach. Na Kubie partie polityczne nie mogą prowadzić kampanii. Wyborcy mogą wybierać kandydatów tylko ze swoich biografii i zdjęć zamieszczonych w domenach i lokalizacjach publicznych.
Przywództwo na Kubie
Mimo że kraj deklaruje się jako państwo demokratyczne, poziom kontroli sprawowanej przez rząd ogranicza demokrację Kuby do demokracji sowieckiej lub raczej rewolucyjnej. Wiele instytucji politycznych i praw człowieka na całym świecie skrytykowało rząd kubański, podczas gdy inni chwalili demokrację polityczną systemu politycznego kraju. Fidel Castro doszedł do władzy w 1959 r. I rządził aż do przejścia na emeryturę w 2008 r. Stamtąd przejął jego brat Raul Castro, który jest dziś prezydentem Kuby.
