Kim była królowa Anna z Wielkiej Brytanii?
Wczesne życie
Dziedzictwo królowej Anny i jej wczesne życie nie uczyniły z niej idealnego kandydata na królową Wielkiej Brytanii i Irlandii. Urodzona 6 lutego 1665 r. Była czwartym dzieckiem księcia Yorku. Spośród wszystkich dzieci księcia Yorku tylko Anna i jej starsza siostra, Mary, przeżyły po okresie dorastania. Król ówczesny król Karol II nie miał dzieci, więc jego brat i ojciec Anny, książę Yorku, był następnym w kolejce do korony. Po śmierci Karola II w 1685 r. Ojciec Anny został królem Jakubem II w Anglii i Irlandii, a król Jakub VII w Szkocji, pozostawiając Annę drugą w linii sukcesji do korony, po siostrze Marii.
Dojścia do władzy
Król Jakub II był katolikiem, a Anna i Maria były protestantami. Napięcie religijne w rodzinie było tylko miniaturą tego, co widać na skalę krajową. Narodziny syna króla Jakuba II w 1688 r. Doprowadziły do jego napięcia do punktu kulminacyjnego, ponieważ protestanccy przywódcy w Parlamencie obawiali się, że rzymscy katolicy przejęli kraj przez kolejne lata. Zaprosili Mary i jej męża, holenderskiego właściciela Williama Orange, do inwazji na Anglię. Po pomyślnym obaleniu króla Jakuba II w 1688 roku, wydarzenie, które jest powszechnie znane jako „chwalebna rewolucja”, Wilhelm i Maria zostali koronowani na króla i królową Anglii, Irlandii i Szkocji w 1689 roku. Po śmierci Marii w 1694 roku a William zmarł w 1702 roku, Anne została królową Anną Anglii, Szkocji i Irlandii.
Składki
Królowa Anna gorąco poparła unię Anglii i Szkocji i ostatecznie dopilnowała uchwalenia aktów Unii. W aktach tych stwierdzono, że Anglia i Szkocja były odtąd zjednoczone w jedno suwerenne królestwo, zwane Wielką Brytanią, z jednym Parlamentem zamiast dwóch. Pod jej rządami system dwupartyjny zaczął się coraz wyraźniej przybierać w brytyjskim parlamencie. Torysi, których sama faworyzowała Anne, poparli Kościół anglikański i klasę szlachecką, podczas gdy Wigowie sympatyzowali z religijnymi dysydentami i rosnącą klasą kupców. Królowa Anna również aktywnie uczestniczyła w „Wojnie o sukcesję hiszpańską”, w ramach której wypowiedziała wojnę Francji, starając się ograniczyć jej rosnące wpływy w Europie.
Wyzwania
Największym wyzwaniem, przed którym stanęła królowa Anna, było to, kto zdecyduje się zostać jej spadkobiercą. W tym samym pytaniu napięcie między torysami i wigami uległo dalszemu pogorszeniu. Podczas gdy torysi i sama Anne faworyzowali katolickiego przyrodniego brata Anny, Jakuba Franciszka Edwarda Stuarta, jako spadkobiercę, wigowie gorąco mu się sprzeciwili. Zamiast tego nalegali na królową, by zobowiązała się do aktu osiedlenia, który zabraniałby każdemu katolikowi dziedziczenia tronu i wyboru George'a z Hanoweru. Anne w końcu zobowiązała się do nacisków Wigów, a Jerzy z Hanoweru odziedziczył tron po śmierci Anny, jako króla Jerzego I Wielkiej Brytanii i Irlandii.
Śmierć i dziedzictwo
Po cierpieniu z powodu złego stanu zdrowia i wielu poronień w ciągu całego życia, udar, który poniosła Anna 30 lipca 1714 r., Okazał się ostatnią słomą, jaką mogła ponieść, ostatecznie powodując jej śmierć 1 sierpnia. W tamtych czasach była popularną królową, a podczas jej rządów sztuka, literatura i ekonomia odnotowywały stały rozwój. Brała również aktywny udział w sprawach parlamentarnych i angażowała się w politykę demokratyczną, zamiast nadużywać władzy koronnej. Niemniej jednak została zbesztana przez historyków za uprzedzenia i zły osąd. Po śmierci George'a z Hanoweru królowa Anna była ostatnim brytyjskim monarchą z rodu Stuartów, punktem zwrotnym, w którym zakończyła się ważna era w historii Wielkiej Brytanii i Europy.
