Najskuteczniejsi kandydaci na prezydenta z USA
Polityka Stanów Zjednoczonych jest często określana jako system „dwóch partii”. Przez większość swojej historii te dwie dominujące partie były partią republikańską i demokratyczną, z wigami, federalistami i demokratyczno-republikańskimi dominującymi częściami swoich wcześniejszych lat. Niemniej jednak kandydaci zewnętrzni i niezależni również czasami dobrze sobie radzili. Świadczy o tym dziesięciu mężczyzn wymienionych poniżej, z których każdy zdobył znaczną liczbę głosów popularnych, a także niektórzy z Kolegium Elektorów, w swoich ofertach na Biały Dom i Prezydencję USA.
10. William Wirt, Anti-Masonic, 1832 (7 głosów wyborczych)
W latach dwudziestych XIX w. W Stanach Zjednoczonych rozkwitł ruch antymasoński, podsycany publicznymi podejrzeniami co do istnienia tajnego i potężnego braterskiego porządku, mianowicie Wolnych Masonów. Ruch został wywołany tajemniczym zniknięciem Williama Morgana, który prawdopodobnie został zamordowany przez masonów za złamanie przyrzeczenia tajemnicy i przygotowanie książki. Książka ta rzekomo ujawniła wiele ściśle przestrzeganych tajemnic masońskiego porządku. W tym czasie Partia Masońska stała się wpływową partią polityczną i była pierwszą amerykańską stroną trzecią, która zorganizowała narodową konwencję nominacyjną. Tam William Wirt został nominowany na anty-masońskiego kandydata na prezydenta w wyborach prezydenckich w USA w 1932 roku. Chociaż Wirt zdobył tylko 7 głosów wyborczych w stanie Vermont, a jego partia zaczęła się podupadać wkrótce potem, jego niewielkie zwycięstwo jest nadal odnotowywane jako jedno z najbardziej udanych amerykańskich przedsięwzięć stron trzecich w historii wyborów prezydenckich w tym kraju.
9. Millard Fillmore, American, 1856 (8 głosów wyborczych)
Millard Fillmore był trzynastym prezydentem USA i tym, który służył w biurze w latach 1850–1853. Był także ostatnim prezydentem USA, który nie był związany ani z demokratami, ani z republikanami. W 1856 roku były prezydent Fillmore, wówczas związany z Partią Amerykańską, został nominowany jako kandydat na prezydenta do wyborów prezydenckich w 1856 roku. Pozostali dwaj kandydaci, James Buchanan i John C. Frémont, reprezentowali odpowiednio Demokratów i Republikanów. Podczas gdy niewolnictwo było wszechmocną kwestią omawianą w kampaniach wyborczych w 1856 r., Partia amerykańska postanowiła w dużej mierze zignorować tę kwestię i skupić się na polityce antyimigracyjnej i antykatolickiej. Fillmore skupił się również na tym, że partia amerykańska była jedyną „partią narodową” w prawdziwym znaczeniu tego słowa, ponieważ Republikanie byli fanatycznie za interesami Północy, a Demokraci skłaniali się ku interesom Południa. Jednak ostatecznie Buchanan pokonał Fillmore'a i Frémonta, by zostać 15. prezydentem Stanów Zjednoczonych. Fillmore wygrał tylko 8 głosów wyborczych, co było nadal znaczącą liczbą, biorąc pod uwagę historyczne stanowisko stron trzecich w wyborach prezydenckich w kraju.
8. John Floyd, Nullifier, 1832 (11 głosów wyborczych)
The Nullifier Party, krótko żyjąca krajowa partia polityczna z siedzibą w Południowej Karolinie, została założona w 1828 roku przez Johna C. Calhoun. Został tak nazwany, ponieważ jego członkowie uważali, że składowe stany USA powinny mieć prawo do „unieważnienia” niektórych przepisów federalnych. Od prawa niewolnictwa po nałożenie ceł i embarga. Partia prowadziła kampanię na rzecz praw państw i wspierała powiązane rezolucje Kentucky i Virginia. W wyborach prezydenckich w USA w 1832 r. Partia Nullifier nominowała Johna Floyda, sojusznika Calhoun, jako kandydata na prezydenta z partii. Chociaż Floyd poniósł porażkę w wyborach, nadal udało mu się zdobyć 11 głosów wyborczych w wyborach.
7. Robert La Follette, Progressive, 1924 (13 głosów wyborczych)
W wyborach prezydenckich w USA w 1924 r. Robert La Follette, były gubernator Wisconsin (1901-1906) i kandydat na prezydenta nominowany do partii progresywnej, zdobył prawie 5 milionów głosów popularnych, co stanowi jedną szóstą wszystkich oddanych głosów, ustanawiając jego nazwa na liście najbardziej udanych kandydatów stron trzecich w Ameryce. Mimo, że zdobył tylko 13 głosów wyborczych i ostatecznie przeprowadził swój własny stan Wisconsin, wciąż jest pamiętany za swój wkład w ujawnienie najbardziej rażących przypadków korupcji w latach po I wojnie światowej w kraju.
6. James Weaver, Partia Ludowa, 1892 (22 głosy wyborcze)
Wybory prezydenckie w USA w 1892 r. Były świadkami znaczącego wpływu Partii Ludowej, kierowanej przez Jamesa Weavera, na wyniki ankiety. Chociaż stanowisko prezydenta ostatecznie wygrał kandydat Demokratów, Grover Cleveland, przeciwko kandydatowi Republikanów, Benjaminowi Harrisonowi, i kandydatowi Partii Ludowej, Jamesowi Weaverowi, Weaverowi, z jego patriarchalną obecnością i wpływowymi wpływami, nadal udało się zdobyć 22 wyborców głosów i 1 041 028 głosów popularnych w wyborach w tym roku. Weaver i platforma Partii Ludowej zażądali darmowego i nieograniczonego monet srebra. Partia poparła także rządową własność kolei. Jednak w 1896 r. Wpływ Partii Ludowej zanikł, gdy Weaver przypisał nominację prezydencką partii Williamowi J. Bryanowi, postępowemu, byłemu kandydatowi Demokratów. W późniejszych latach Weaver służył jako małomiasteczkowy burmistrz Iowa i miejscowy historyk.
5. John Bell, Unia Konstytucyjna, 1860 (39 głosów wyborczych)
Konstytucyjna Partia Związkowa była amerykańską partią polityczną utworzoną w 1859 r. Przez byłych wigów i członków Partii Wiedzy Nic. W wyborach prezydenckich w 1860 r. Partia nominowała Johna Bella na prezydenta USA. Partia dążyła do zgromadzenia się o poparcie Unii i Konstytucji oraz poświęciła niewiele uwagi podzielonym na części zagadnieniom, takim jak niewolnictwo w kampanii prezydenckiej. Nieznajomość kwestii niewolnictwa znacznie zmniejszyła bank wyborczy Bella, ale wciąż udało mu się zdobyć 39 głosów wyborczych, szczególnie w państwach granicznych kraju, które były sentymentalnie rozdarte między regionalnymi interesami Północy i Południa. Mimo że partia upadła na początku wojny domowej, kandydatura Bella w wyborach była w stanie wystarczająco rozproszyć głosy, aby umożliwić republikańskiemu kandydatowi, Abrahamowi Lincolnowi, łatwiejsze zdobycie władzy jako prezydent Stanów Zjednoczonych.
4. Strom Thurmond, Dixiecrats z praw państw, 1948 (39 głosów wyborczych)
James Strom Thurmond był znanym amerykańskim politykiem, który służył na stanowisku senatora z Południowej Karoliny przez okres 48 lat. W 1948 r. Walczył w wyborach prezydenckich i choć nie wygrał, w dużej mierze odniósł sukces w otrzymaniu 39 głosów wyborczych i 2, 4% głosów powszechnych w wyborach. Thurmond został nominowany jako kandydat na prezydenta przez Partię Demokratyczną Stanów Zjednoczonych, czyli „Dixiecratów”, która powstała po rozłamie z narodowymi demokratami w sprawie interwencji federalnej w sprawy państwowe, zwłaszcza prawa obywatelskie i segregację, przez ówczesne rządzący Demokraci. Thurmond został jednak pokonany przez urzędującego demokratycznego prezydenta Harry'ego S. Trumana, który zdobył głosy ludzi za jego politykę sprzyjającą zakończeniu dyskryminacji rasowej w armii amerykańskiej, wspieraniu eliminacji podatków stanowych i federalnych praw przeciwko linczu, a także utworzenie stałej Komisji ds. Praktyk Uczciwego Zatrudnienia. Thurmond służył w nowym tysiącleciu, łagodząc, a nawet potępiając swoje dawne postawy rasistowskie i segregacyjne.
3. George Wallace, American Independent, 1968 (46 głosów wyborczych)
Amerykańska Niezależna Partia została założona przez George'a Wallace'a, poprzedniego demokratę, kiedy jego rasistowska polityka pro-segregacyjna została odrzucona przez głównych demokratów. W wyborach prezydenckich w USA w 1968 r. Wallace reprezentował Amerykańską Niezależną Partię jako swojego kandydata na prezydenta w wyborach prezydenckich w USA. Wallace był realistą, który wiedział, że mają niewielkie szanse na wygranie sondaży, ale miał nadzieję, że otrzyma wystarczającą liczbę głosów wyborczych, aby działać jako „pośrednik władzy” w Izbie Reprezentantów w celu decydowania o wyborach. Jego kampania, która wspierała segregację rasową, była popularna wśród białych południowych południowców i robotników związkowych na całym obszarze kraju, i udało mu się zdobyć 13, 53% głosów powszechnych i 46 głosów wyborczych w wyborach. Jednak Wallace nie udało się zdobyć wystarczającej liczby głosów, aby przeprowadzić wybory do Izby i wywrzeć wpływ na wybór prezydenta. Podobnie jak Thurmond, Wallace później znacząco zmienił swoje poglądy na temat stosunków rasowych, zwłaszcza po poświęceniu się jako chrześcijanin ewangelicki.
2. John Breckinridge, demokrata konstytucyjny, 1860 (72 głosy wyborcze)
John Breckinridge rozpoczął swoją karierę polityczną, zdobywając miejsce w Kentucky House of Representatives w 1849 roku. Jego kariera polityczna osiągnęła najwyższy poziom w historii, kiedy został wybrany na czternastego wiceprezydenta USA w 1856 roku, stając się najmłodszym wiceprezesem w kraju. historia. W 1860 r. Ubiegał się o prezydenta w wyborach prezydenckich w USA, reprezentując frakcję południową Partii Demokratycznej. Jego kampanie opowiadały się za niewolnictwem i zażądał interwencji federalnej w celu ochrony właścicieli niewolników na ich terytoriach. Jego kampanie nie przyniosły mu jednak dużej popularności i przegrał wybory z innymi kandydatami, mianowicie Republikaninem Lincolnem i Demokratą Douglasem. Breckinridge nadal zdobył 72 głosy wyborcze i 848 019 głosów popularnych, co stanowi 18, 1% całej puli wyborców. Jego osiągnięcia w tych wyborach, choć niewystarczające, by pozwolić mu wygrać, zapisał swoje imię w historii Stanów Zjednoczonych jako drugi najbardziej udany kandydat na prezydenta będący stroną trzecią.
1. Teddy Roosevelt, Progressive, 1912 (88 głosów wyborczych)
W wyborach prezydenckich w USA w 1912 roku były prezydent Teddy Roosevelt okazał się najbardziej udanym kandydatem na prezydenta w historii kraju, kiedy zdobył 88 głosów wyborczych i 27% głosów w wyborach w imieniu Partii Postępu Stany Zjednoczone. Partia została utworzona przez samego Roosevelta, gdy nie otrzymał nominacji od Partii Republikańskiej w wyborach 1912 roku. Jednak Roosevelt przegrał, a wybory wygrał nominowany przez Partię Demokratyczną Woodrow Wilson, który został 28. prezydentem Stanów Zjednoczonych. Wybory prezydenckie w 1912 r. Były wyjątkowe, ponieważ były to ostatnie wybory, w których kandydat, który nie był Republikaninem ani Demokratą, nie był drugi w wyborach. Stało się tak, gdy Teddy Roosevelt pokonał republikanina Williama Howarda Tafta i socjalistę Eugene'a Debsa.
