Następne 10 krajów: najbardziej prawdopodobne nowe narody na świecie
Szukasz cichej, nigdy nie zmieniającej się pracy? W najnowszej historii, poza przesunięciami tektonicznymi w polityce globalnej, państwa uznane na arenie międzynarodowej rzadko wchodzą w istnienie (lub nie istnieją) i dlatego mapa świata pozostaje stosunkowo niezmieniona. Podczas gdy kartografia jest pozornie najbardziej konsekwentnym (czytaj: nudnym) zajęciem, mapy nie zawsze są tak ciche.
Dwie wojny światowe, dekolonizacja i upadek Związku Radzieckiego są przykładami wydarzeń, które zmieniły światową politykę i w tamtym czasie utrzymywały kartografów w pogoni za ciągle zmieniającymi się granicami. Wydaje się, że jesteśmy świadkami dwóch podobnie ważnych (choć mniejszych skalowanych) zjawisk - lokalizacji Europy i „nierozpoznania” państw zamrożonych w następstwie rozpadu ZSRR
Wraz z rozszerzeniem Unii Europejskiej i dojrzewaniem jej instytucji, narody w państwach członkowskich, które utrzymywały historyczne więzi ze swoimi państwami macierzystymi, znajdują zachęty do poszukiwania autonomii. Nagrody te obejmują zachowanie gospodarczych i politycznych korzyści wynikających z członkostwa w UE, przy jednoczesnym uzyskaniu większej suwerenności, aw konsekwencji większej kontroli nad sprawami wewnętrznymi, takimi jak podatki, edukacja i lokalne władze.
Postradzieckie zamrożone państwa działały w de facto status pariasa od wczesnych lat dziewięćdziesiątych, czyniąc niewiele postępów w kierunku międzynarodowego uznania, otrzymując jedynie milczące poparcie ze strony Rosji. Jednak deklaracja niepodległości Kosowa od Serbii w 2008 r. Spowodowała gwałtowną zmianę w rosyjskiej polityce zagranicznej, służąc jako pretekst do wojny w Gruzji w tym samym roku i do aneksji Krymu w 2014 r., A także ciągłe poparcie Rosji dla rebelii na Ukrainie obecnie. Koniec Rosji pozostaje niejasny, ale wygląda na to, że może doprowadzić do wstąpienia kilku nowych niepodległych państw na scenę światową.
Niektóre walki o niepodległość, takie jak te w Tybecie i Palestynie, osiągnęły stałe uznanie na całym świecie i poparcie dla mediów, jednak trudne okoliczności polityczne sprawiły, że były nieskuteczne w swoich celach, dekadę po dekadzie. Jednak mniej znaczące geopolitycznie walki o niepodległość zaowocowały, jak widzieliśmy w minionych dziesięcioleciach z Timorem Wschodnim i Sudanem Południowym.
W nadchodzących latach możemy zobaczyć, że niektóre z tych narodów oczekujących przenoszą się z lig farmy do wielkiego czasu i miejmy nadzieję, że przy mniejszej liczbie ofiar śmiertelnych niż w przeszłości.
Katalonia
Katalonia jest regionem Hiszpanii położonym na północno-wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego, graniczącym z Francją i Andorą. Był to pierwszy region, który obecnie jest pod panowaniem rzymskim w Hiszpanii, i od średniowiecza cieszył się różnym stopniem autonomii pod rządami kolejnych władców. W ciągu czterech dekad dyktatury Franco w XX wieku hiszpański rząd stłumił kataloński język i kulturę. W tym okresie katalońskie media językowe, wraz z regionalnymi świętami, były zakazane razem.
Od czasu przejścia Hiszpanii na demokrację w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych podjęto krajowe wysiłki w celu ożywienia kultury katalońskiej, w tym wymóg, aby wszystkie szkoły podstawowe w regionie były dostarczane w języku katalońskim. Ustawa z 2010 r. Promująca kulturę katalońską wymagała, aby wszystkie kina pokazywały co najmniej 50% filmów w języku katalońskim, jednak została ona anulowana przez Komisję Europejską dwa lata później,
Kataloński ruch niepodległościowy zbiegł się z katalońskimi wysiłkami na rzecz rewitalizacji kultury. Katalońscy nacjonaliści zajmują większość w parlamencie katalońskim lub są częścią koalicji rządzącej od 1980 r. Od 2009 r. W Katalonii odbyło się kilka lokalnych niewiążących referendów w sprawie niepodległości. W listopadzie ubiegłego roku Katalończycy przeprowadzili ostatnie z tych referendów, a ponad 80% wyborców wybrało niepodległość. Hiszpański rząd uznał te referenda za nielegalne i oficjalnie nie uznaje wyników.
Republika Flamandzka
Flamandzki ruch niepodległościowy ma swoje korzenie w XVIII wieku, kiedy Flandria była rządzona przez Austrię jako część Niderlandów Południowych. Flandria została wchłonięta do niepodległej Belgii na początku XIX wieku, ale dopiero w 2014 roku, kiedy Nowy Sojusz Flamandzki stał się największą partią w koalicji rządzącej Belgii, flamandzka partia separatystyczna kontrolowała rząd belgijski.
Współczesna Belgia składa się z trzech regionów administracyjnych; Większość niderlandzkojęzyczna Flandria na północy i większość francuskojęzyczna Walonia na południu i region stołeczny Brukseli, który obejmuje Brukselę. Holenderscy mówcy stanowią większość ogólnej populacji Belgii, a Region Flandrii - siedziba flamandzkiego ruchu niepodległościowego - jest domem dla Antwerpii, Brugii i Gandawy, a Bruksela znajduje się we Wspólnocie Flamandzkiej, ale jest otoczona administracyjnie oddzielnym regionem.
Flandria różni się nie tylko językowo i kulturowo od Walonii, ale także dąży do politycznego konserwatyzmu, podczas gdy południe jest bardziej liberalne i socjalistyczne. Czynniki te, wraz z dumą kulturową i patriotyzmem, doprowadziły flamandzki ruch niepodległościowy do głównego nurtu dyskusji.
Veneto
Niektórzy w Wenecji wyobrażają sobie, że miasto staje się „europejskim Singapurem”, wydajnym ekonomicznym motorem stabilności politycznej niezależnym od marnotrawnego biurokratycznego bałaganu, który otacza ich we Włoszech. Twierdzą, że złe zarządzanie, korupcja, a nawet przestępczość zorganizowana na południu obciążyły region Veneto i że Wenecjanie nie są już skłonni zapłacić rachunku za nieudolność Rzymu. Państwo weneckie ma pierwszeństwo historyczne, ponieważ Wenecja służyła jako państwo niepodległe z powodzeniem przez 1100 lat, aż do XVIII wieku, kiedy to zostało przyłączone przez Austrię, a następnie sześćdziesiąt lat później do Włoch.
Wenecjanie zwrócili się do UE o przeprowadzenie sankcjonowanego referendum w sprawie niepodległości Wenecji Euganejskiej, ale niewiele zrobili. Niezależne wysiłki na rzecz niepodległości Wenecji wciąż trwają. Niedawno obywatele Wenecji i jej okolic głosowali w kwietniu 2014 r. W internetowym referendum w sprawie niepodległości z przytłaczającą liczbą 89% opowiadającą się za wycofaniem się z Włoch. Ten plebiscyt nie uzyskał formalnego uznania i wysiłki trwają do 2015 r. Dzięki poparciu podpisu dla Veneto prowadzonego przez tę samą organizację, która przeprowadziła referendum online
Szkocja
Szkocja działała jako niezależne królestwo od wczesnego średniowiecza (słynne odpieranie sił inwazyjnych wiele razy, patrz „Braveheart”) aż do XVII wieku, kiedy jego monarcha, Jakub VI, został nazwany królem Anglii, jednocząc korony obu narodów. Sto lat później Szkocja zawarła formalny związek z Anglią, tworząc Wielką Brytanię.
Pokojowa szkocka debata „zasady domowe” rozpoczęła się wkrótce po tym, jak zmasowany został pozostały zbrojny opór wobec związku. Ta debata trwała do końca XX wieku, kiedy przeważyło referendum w sprawie „przeniesienia” stosunków między Szkocją a Wielką Brytanią. Umożliwiło to Szkocji ponowne zwołanie parlamentu po raz pierwszy od prawie 300 lat i kontrolę wszystkich „niezastrzeżonych” kwestii ze Szkocji, w tym samorządu lokalnego, edukacji, zdrowia i rolnictwa.
Zamiast uspokoić Szkotów, decentralizacja pobudziła wezwania do pełnej szkockiej niepodległości od Wielkiej Brytanii. Szkocja przeprowadziła w pełni usankcjonowane referendum niepodległościowe we wrześniu 2014 r., Podczas którego bez głosowania wygrano 55% głosów, ale niepodległość była preferowana przez miasto Glasgow. Chociaż środek został pokonany, ruch niepodległościowy nie wycofał się, a pierwszy minister Szkocji publicznie oświadczył w kwietniu 2015 r., Że nie może wykluczyć kolejnego referendum w sprawie niepodległości podczas następnego parlamentu.
Abchazja
Region znany jako Abchazja jest od wieków kwestionowany. Kontrola nad Abchazją przeszła od Cesarstwa Rzymskiego, do Turków, do Rosjan; z etnicznym Abchazją i Gruzinami wielokrotnie przegrywającymi i odzyskującymi kontrolę nad obszarem. Podczas rządów sowieckich Abchazji nadano pewien stopień samorządności, która została nazwana autonomiczną republiką w gruzińskiej SRR
Po rozpadzie Związku Radzieckiego Abchazja próbowała oddzielić się od niepodległej Gruzji, co spowodowało całoroczny konflikt zbrojny i klęskę armii gruzińskiej. Tysiące etnicznych Gruzinów zostało zabitych, a setki tysięcy zostały siłą wywiezione z Abchazji w tak zwanych czystkach etnicznych. Konflikt pozostawił Abchazję w stanie faktycznym bez międzynarodowego uznania aż do konfliktu rosyjsko-gruzińskiego w 2008 r., Po którym Rosja formalnie uznała Abchazję. Potem nastąpiło formalne uznanie Abchazji z Nikaragui, Wenezueli, Nauru i Vanuatu (Tuvalu uznało Abchazję w 2011 r., Ale wycofało jej uznanie w 2014 r.). W 2014 r. Abchazja podpisała umowę z Rosją integrującą wojsko z siłami rosyjskimi, co wielu postrzega jako krok w kierunku rosyjskiego wsparcia lub jak na Krymie, krok w kierunku aneksji.
Osetia Południowa
Podobnie jak Abchazja, Osetia Południowa stała się częścią niepodległego państwa gruzińskiego po rozpadzie Związku Radzieckiego. I podobnie jak w Abchazji, Osetianie Południowi wdali się w konflikt zbrojny z siłami gruzińskimi. W przeciwieństwie do Abchazji Gruzja była w stanie utrzymać kontrolę nad większością Osetii Południowej, zmuszając dziesiątki tysięcy Osetyjczyków do ucieczki na północ do Rosji. Konflikt zakończył się ustanowieniem wspólnych sił pokojowych złożonych z Gruzinów, Osetyjczyków i Rosjan, ale region pozostał pod władzą Gruzji.
Konflikt wybuchł ponownie po rewolucji róż w Gruzji, przede wszystkim jako katalizator rosyjsko-gruzińskiego konfliktu w 2008 r. Podczas tego konfliktu siły rosyjskie wyparły gruzińskie wojsko z regionu. Następnie nastąpiło formalne uznanie niepodległości przez Osetię Południową przez Rosję, a następnie przez te same narody, które uznały Abchazję. Na początku tego roku Osetia Południowa podpisała umowę o integracji z Rosją, podobną do umowy podpisanej przez Abchazję w 2014 roku.
Naddniestrze
Naddniestrze zajmuje kawałek terytorium między Dniestrem w Mołdawii a granicą ukraińską. W okresie liberalizacji Związku Radzieckiego, znanym jako glasnost, mołdawska SRR przyjęła mołdawski jako swój oficjalny język. W Naddniestrzańskim regionie Mołdawii etniczni Mołdawianie stanowili tylko 40% populacji, przy czym większość stanowili Rosjanie i Ukraińcy. Powstał prorosyjski opór, deklarujący niepodległość Naddniestrzańskiej SRR w 1990 roku.
Po upadku Związku Radzieckiego w 1992 r. Wybuchła krótka wojna o kontrolę nad Naddniestrzem, a wspierane przez Rosję siły naddniestrzańskie mogły de facto sprawować kontrolę nad regionem z Mołdawii. Od tego czasu Naddniestrze działało jako nierozpoznane państwo w Mołdawii z milczącym rosyjskim wsparciem i stało się niesławnym ośrodkiem handlu bronią i ludźmi, czasami nazywanym „państwem mafijnym”. Po aneksji Krymu przez Rosję Naddniestrze złożyło wniosek o aneksję rządu rosyjskiego, który następnie został odrzucony.
Nowa Rosja
Dawna odmowa prezydenta Ukrainy Wiktora Janukowycza z 2013 r. O podpisaniu stowarzyszenia politycznego i umów o wolnym handlu z Unią Europejską wywołała rewolucję, która doprowadziła do fragmentarycznego rozpadu Ukrainy. Proeuropejscy protestujący na początku opanowali stolicę, ale w Kijowie doszło do krwawego konfliktu, który rozprzestrzenił się na południowy i wschodni region Ukrainy.
Janukowycz został oskarżony i uciekł z kraju. Krym na południu zbuntował się przy wsparciu i późniejszej aneksji Rosji. Rebelia wybuchła w Doniecku i Ługańsku, dwóch samozwańczych republikach na wschodzie. Dwa aspirujące państwa przystąpiły do konfederacji w maju 2014 r., Deklarując się jako Novorossiya lub „Nowa Rosja”. Oznacza to wojnę domową na Ukrainie, a walki między siłami ukraińskimi i rebeliantami nadal kontrolują terytorium Nowej Rosji i otaczających ją terytoriów.
Papua Zachodnia
Zachodnia część Nowej Gwinei była rządzona przez Holendrów od 1600 do 1960 roku. W 1969 r. Władza administracyjna została przekazana Organizacji Narodów Zjednoczonych, a następnie Indonezji, która wspólnie nadzorowała plebiscyt w sprawie niepodległości Papui Zachodniej. W 1969 r. Indonezja powołała radę liczącą około 1000 starszych, aby głosować w imieniu 800 000 mieszkańców zachodnich Papuasów w sprawie niepodległości, a pod groźbą przemocy fizycznej rada głosowała za zjednoczeniem z Indonezją. ONZ uznała głosowanie, pomimo wielkiej międzynarodowej opozycji, a Zachodnia Papua została włączona do indonezyjskiego systemu federalnego. Od tego czasu powstanie partyzanckie niskiej rangi zostało wszczęte przeciwko rządowi Indonezji i wojsku.
W 1998 r., Po upadku indonezyjskiego dyktatora Suharto, arcybiskup Desmond Tutu dołączył do międzynarodowych twórców prawa, wzywając ONZ do ponownego zbadania fałszywego plebiscytu zachodniego Papuasów w 1969 r. Dotychczas ONZ odmówiło.
Papua Zachodnia zyskała formalne uznanie ze strony innego państwa Tuvalu z Melanezji. W 2014 r. Różne grupy rebeliantów w Zachodniej Papui formalnie zjednoczyły się, tworząc Front Zjednoczenia Wyzwolenia Papui Zachodniej, a pierwsze biuro kampanii „Wolna Zachodnia Papua” otworzyło się w Australii. Wniosek West Papua o członkostwo w Melanesian Spearhead Group zostanie podjęty na spotkaniu przywódców na Wyspach Salomona w lipcu 2015 roku.
Somaliland
Sądząc po pozorach, Somaliland wygląda bardziej jak funkcjonujące państwo niż jego macierzysty kraj Somalii. Somaliland wydaje własne pieniądze i paszporty, ma własny system bankowy, międzynarodowe lotnisko, wojsko i rząd. Pomimo sporadycznych doniesień o brutalnym tłumieniu protestów przez policję, Somaliland przeprowadził nawet sześć demokratycznych wyborów, w tym wybory prezydenckie w 2010 r., Pierwsze stosunkowo pokojowe demokratyczne przejście władzy w najnowszej historii Rogu Afryki. Nie doświadczył ataku terrorystycznego od 2008 r. I w dużej mierze odzyskał siły po somalijskiej wojnie domowej, która spowodowała zbombardowanie stolicy regionu, Hargejsy.
Jednakże to de facto państwo nie jest uznawane za takie przez żaden zagraniczny organ zarządzający (poza Radą Miasta Sheffield w Wielkiej Brytanii). Głównym argumentem przeciwko uznaniu Somalilandu dla wielu osób w społeczności międzynarodowej było to, że uznanie niezależnego Somalilandu jeszcze bardziej zniszczyłoby wysiłki Somalii na rzecz zorganizowania funkcjonującego państwa. Ten argument utrzymuje się od ponad dwóch dekad, a Somaliland postępuje, podczas gdy Somalia nadal balansuje na krawędzi anarchii. To prawdopodobnie kwestia czasu, zanim problem stanie się dyskusyjny.
