Rewolucja Francuska
Rewolucja francuska jest jedną z najważniejszych faz w historii Francji. Ta rewolucja doprowadziła do upadku monarchii Burbonów i narodzin pierwszej republiki w Europie. Podczas rewolucji francuskiej kobiety odegrały dużą rolę w agitowaniu za reformami i podobnie jak mężczyźni walczyli o zmianę. Represje ze strony państwa były również ważnym wydarzeniem w latach 1792–1797. Wraz z końcem starego porządku, który charakteryzował się systemem klasowym, rewolucja ta doprowadziła do powstania systemu bezklasowego nazwanego socjalizmem.
Przyczyny rewolucji
Nie ma jednej bezpośredniej przyczyny rewolucji francuskiej. Zamiast tego rewolucja rozpoczęła się z powodu kilku złożonych czynników. Po pierwsze, nastąpił poważny niedobór żywności ze względu na lata słabych zbiorów. Ziarna nie działały dobrze, a niedobór oznaczał, że dostępne zasoby były sprzedawane po wysokiej cenie. Francuzi nie mogli sobie na nie pozwolić, ponieważ rząd wprowadził regresywne opodatkowanie w odpowiedzi na niewykonalny dług narodowy. Ten dług powstał w wyniku wojny, w której Francja walczyła przez siedem lat i która pochłonęła dużo pieniędzy. Francja była także zaangażowana w rewolucję amerykańską, która jeszcze bardziej wyczerpała jej zasoby. Opodatkowanie było niepopularne wśród obywateli, ponieważ uważali, że jest to niesprawiedliwe, ponieważ zwolniono klasę wyższą i szlachtę. Propozycja pożyczenia większej ilości pieniędzy na zatkanie deficytu została odrzucona w 1789 r. Przez króla Ludwika XVI. Król próbował także sabotować konferencję prowadzoną przez wszystkich obywateli kraju zwanego Estates-General. Ale działania króla były postrzegane jako atak na Zgromadzenie, a raport opublikowany przez Neckera pogarszał sprawę, że dał sytuację finansową kraju. Król Ludwik XVI zwolnił go 11 lipca 1789 roku. Obecność żołnierzy króla oraz posiłki od zagranicznych najemników jeszcze bardziej rozgniewały Francuzów w Paryżu.
Jak to się zaczęło
Zamieszki w Paryżu w odpowiedzi na obecność zagranicznych bojowników w mieście otrzymały wsparcie od niezadowolonych elementów Gwardii Francuskiej. Grabieże i chaos postępowały w proteście przeciwko działaniom króla Ludwika XVI polegającym na próbach sabotowania zgromadzenia przez zastraszanie. 14 lipca 1789 roku buntownicy zaatakowali Fort Bastille, który był symbolem władzy królewskiej. Więzienie wkrótce spadło na buntowników po wielu godzinach intensywnej walki. Gubernator, markiz Bernard Rene de Launey, był jednym z najbardziej znanych ofiar. Król Ludwik XVI próbował uspokoić rebeliantów, wprowadzając nowe reformy, takie jak przywrócenie Neckera do jego pozycji. Byli jednak krótkotrwale, ponieważ Necker stracił przychylność publiczności w stosunku do swoich egocentrycznych działań. Przemoc szybko rozprzestrzeniła się na całą Francję, a niektórzy członkowie rodziny królewskiej uciekli do innych krajów w tym miesiącu. Po zniesieniu feudalizmu przez konstytucyjne zgromadzenie narodowe nastąpił szereg reform, które ograniczały moce i przywileje króla. Król przeniósł się do Bastylii 26 października 1789 r. Po marszu kobiet i popularnym wezwaniu mas, by go zmusić. Kościół został pozbawiony wpływów przez reformy w 1790 r. I pogłębił chaos.
Podziały w Zgromadzeniu
Król był zaniepokojony rewolucją, zwłaszcza po podziale w zgromadzeniu pomiędzy tymi, którzy popierają reformy, a tymi przeciwko nim. Były grupy prawicowe i lewicowe, które miały różne opinie na temat sposobu przeprowadzenia reform. Głównym problemem był wybór między monarchią konstytucyjną a republikańskim systemem rządów. Król Ludwik XVI zawarł pakt z generałem Bouille, który był przeciwko zgromadzeniu i emigracji. Król uciekł z Paryżem ze swoją rodziną w przebraniu, ale zawiódł, ponieważ został aresztowany i zabrany z powrotem. Król został zmuszony do złożenia przysięgi, która wiązałaby go z konstytucją, która uczyniła go tylko postacią ceremonialną. Podczas ostatniej sesji zgromadzenia król Ludwik XVI wygłosił przemówienie i rozpoznał nowe prawa. Zgromadzenie pochwaliło go za to, ale w sąsiednich królestwach królowie nie byli z tego zadowoleni. Królowie Prus i Austrii zagrozili inwazją Francji, aby przywrócić władzę królowi Ludwice. 20 kwietnia 1792 r. Francja ogłosiła wojnę, a następnie zaatakowała austriacką Holandię i podbiła ją w tym miesiącu. Nowy porządek stanął przed różnymi wyzwaniami, które doprowadziły do upadku monarchii konstytucyjnej. Król Ludwik XVI odmówił oddania części swoich mocy i zmobilizował swoich obcych sojuszników, aby pomóc mu odzyskać pełną monarchię. Kryzys gospodarczy trwał nadal, a małe powstania zaczęły się zakorzeniać, a reformy skierowane do Kościołów katolickich stawiały opór wiernym. To zgromadzenie było w stanie chaosu w 1792 roku.
Następstwa króla Ludwika XVI
Wraz z upadkiem monarchii konstytucyjnej król Ludwik XVI został obalony, a jego miejsce otoczono wrogimi siłami. Zgromadzenie w Salle du Manege było jego schronieniem od sierpnia 1792 r., Kiedy rozpoczęły się protesty przeciwko monarchii. Armia pruska napadła na Francję, a Paryżanie szaleją na śmierć, szturmując więzienia, by zabić podejrzanych zdrajców. Konwencja z 22 września 1792 r. Zakazała monarchii i ogłosiła Francję republiką. Zrezygnowali również z kalendarza gregoriańskiego i wprowadzili nowy kalendarz republikański, który oznaczał wrzesień 1792 r. Jako pierwszy rok kalendarza. Król Ludwik został stracony po tym, jak zgromadzenie podjęło decyzję po głosowaniu 17 stycznia 1792 r. Cztery dni później został zabity przez gilotynę. Nawet po jego egzekucji gospodarka nadal borykała się z nieoczekiwanymi wojnami. Kontynuowano działania kontrrewolucyjne i nastąpił zamach parlamentarny, który zapoczątkował panowanie terroru. Od 1793 r. Do 1799 r. Rządy te naznaczone były wojną domową i wojnami z sąsiednimi królestwami, ponieważ republika starała się eksportować rewolucję. Ci, którzy sprzeciwiali się republice, zostali straceni w miejscach publicznych, a bunty zostały zmiażdżone bezlitośnie. Rząd republikański kontynuował wojnę za granicą i przeciwko dysydentom w kraju. Ostateczny zamach 10 listopada 1799 r. Oznaczał koniec republikańskiej fazy rewolucji francuskiej.
