Ruchy artystyczne w całej historii: Art Povera

Art Povera był włoskim ruchem artystycznym, który powstał pod koniec lat 60. i istniał do początku lat 70. XX wieku. Liderem małej grupy artystów był włoski artysta i krytyk Germano Celant, do którego przyłączyło się dwunastu artystów, których celem było rzucenie wyzwania politycznym sprawom poprzez sztukę. „Arte Povera”, co oznacza po włosku „zubożała sztuka” lub „słaba sztuka”, był ruchem inspirowanym nietradycyjnymi materiałami, takimi jak ziemia, odzież, lina, skała i papier, do tworzenia rzeźb i innych form sztuki. Wykorzystanie przez grupę zwykłych materiałów zamiast oleju lub płótna było cechą wyróżniającą, która była również reakcją na główny nurt malarstwa, który zdominował Europę w latach pięćdziesiątych.

Kluczowe pomysły i cechy

Jedną z głównych idei Art Povera było rzucenie wyzwania współczesnemu systemowi galerii, który szalał w Europie w tamtym czasie. „Arte povera” pozwoliło artystom wyrazić się bez ograniczeń konwencjonalnych praktyk i materiałów. Osiągnięto to przy użyciu nieatrakcyjnych materiałów codziennego użytku, które często były wyświetlane w celu tworzenia rzeźb i wydarzeń, do których ludzie mogli się odnieść. Ponadto zastosowanie prostych materiałów rzemieślniczych pomogło stworzyć kontrast z bardziej wyrafinowanymi materiałami przetworzonymi. Wykorzystanie kontrastowych materiałów znajduje się wśród najbardziej godnych uwagi prac grupy. Germano Celant uważał, że nowoczesność stanowi zagrożenie dla poczucia pamięci i jej wpływowej przeszłości, a zatem tworzenie kontrastu pomogłoby w docenieniu przeszłości.

Przeciwstawiając się modernizmowi technologicznemu, Art Povera odrzucił ideały sztuki współczesnej, takie jak amerykański minimalizm, a zamiast tego wyczarował mity nowego i starego. Osiągnęło to zestawienia, jednocześnie wyjaśniając wpływ nowoczesności na społeczeństwo w ogóle.

Używając materiałów codziennego użytku, takich jak gałązki, szmaty, ziemia i skała, Art Povera był reakcją na główny nurt abstrakcyjnego malarstwa, które zdominowało formy sztuki tego okresu. Artyści odrzucili nowoczesne malarstwo i postrzegali je jako wąski kanał wyrażania indywidualizmu i emocji. Uważali także sztukę współczesną za zbyt ograniczoną i ograniczoną tradycjami konwencjonalnego malarstwa. Grupa opowiadała się za sztuką bardziej związaną z normalnym życiem rzeczy fizycznych i świata materialnego. Aby to osiągnąć, włoscy artyści wykorzystali proste lokalne materiały, które uzyskano ze zwykłego stylu życia.